Huilbaby Jef- Sarah’ s verhaal

9 juli 2013. Eindelijk was het zover: na een heel snelle (te snelle?) en ietwat overweldigende bevalling kwam ons zoontje Jef ter wereld. Het wachten was eindelijk voorbij. We waren nu mama en papa. Wat was hij welkom die prachtige jongen!

Omdat ik veel bloed was verloren bij de bevalling en letterlijk nog niet op eigen benen kon staan, bleven we 5 dagen in het moederhuis. Korte nachten, onderbroken door regelmatige gehuil van Jef. Niets abnormaals. Hij was na 5 dagen al terug op zijn geboortegewicht en hij deed het goed. De verpleging verzekerde ons: niets aan de hand. Jef moest gewoon zijn dag-en nachtritme nog vinden.

Na 5 dagen mochten we dan eindelijk als een echt gezin samen naar huis. We hadden plannen voor de zomer: we zouden veel in de tuin zitten, bezoek ontvangen op het terras en veel wandelen met de kinderwagen. Samen in alle rust genieten van ons nieuwe gezin. Mijn man werkt als leerkracht en hij was dus nog tot eind augustus thuis door de zomervakantie. Wat zou het een zalige periode worden!

Maar de realiteit was ontnuchterend: Jef huilde. Veel. Of beter nog: hij brulde en krijste. Uren aan een stuk. Hij sliep weinig en nooit langer dan een uur aan een stuk. Buiten was het een hete zomer en om de koelte binnen te bewaren hielden we de rolluiken dicht. Omdat Jef de klok rond huilde, verloren we elk gevoel voor tijd. Dag en nacht waren we op zoek naar manieren om Jef te troosten. Soms hielp het om hem in de draagdoek te leggen, dicht tegen mij aan. Soms wou hij gewiegd worden of in onze armen slapen. Soms wou hij nog wat drinken bij mama. Maar meestal was er gewoon niets aan te doen.

We probeerden het met inbakeren, wandelen, zingen, vaste structuur,… alles wat we hoorden of opvingen probeerden we. Als we hem nu maar konden helpen! Als we nu maar rust konden vinden voor onszelf. Bert en ik wisselden elkaar af. Om de beurt deden we een dutje of gingen we even fietsen, weg van het gehuil. Daarna kwamen we thuis om de ander wanhopig aan te treffen met een brullende Jef. Aflossing van de wacht. Zo leefden we 5 weken. De vroedvrouw en het zeldzame bezoek waar we de moed voor vonden om ze te ontvangen bleven ons verzekeren: het is normaal. Jef zal last hebben van de warmte. Baby’s huilen nu eenmaal. Het is normaal dat jullie moe zijn: je hebt net een kind gekregen. Enzovoort.

Na een paar weken was de vroedvrouw ervan overtuigd dat Jef last had van reflux. We starten met medicatie, maar Jef huilde alleen maar meer. Hij was ook oververmoeid. Hij sliep alles bij elkaar nog amper 6 uur per dag en werd steeds weer huilend wakker. Hoe langer hoe meer kreeg hij ook buikkrampen. Hij dook dan in elkaar en had heel veel last van windjes. We wisten dat er iets niet klopte met ons zoontje. Mijn moederinstinct sloeg alarm.

Toen Jef in week 5 van zijn jonge leventje 12 uur aan een stuk ontroostbaar had gehuild, zonder de slaap te kunnen vatten, zijn we uiteindelijk ten einde raad naar de spoeddienst van het ziekenhuis gereden. Jef werd onmiddellijk opgenomen en de kinderarts stelde een allergie vast voor lactose, waardoor hij een ontsteking had ontwikkeld aan zijn darmen. Geen wonder dat hij niet meer sliep dus. Jef kreeg dieetmelk voorgeschreven en na 5 dagen was hij krampvrij en mocht hij terug mee naar huis.

Oef! Probleem opgelost! Of toch niet? Jef vertoonde geen symptomen meer van zijn lactose-intolerantie, maar hij bleef veel en ontroostbaar huilen. 3 weken later opnieuw naar de kinderarts met een brullende baby dus. Opnieuw een ziekenhuisopname en een refluxtest. De test wees uit dat Jef kerngezond was: geen reflux, geen krampen meer, geen ontstekingswaarden in zijn bloed.

In eerste instantie waren we opgelucht met dit resultaat, tot het tot ons doordrong: we hadden een huilbaby en er was niets aan te doen. “Leer ermee leven, vroeg of laat ontgroeit hij het wel.” Daarmee moesten we het doen. En dat hebben we ook effectief geprobeerd. We hebben geprobeerd ons op te trekken aan de wetenschap dat Jef niet huilde omdat hij pijn had of ziek was, we probeerden blij te zijn met het gegeven dat hij gezond was.

Maar de waarheid is dat Bert en ik knettergek werden van al dat gebrul en gehuil. We stonden totaal machteloos. Wij, zijn ouders, waren niet in staat om Jef te kalmeren en hem te laten slapen. Dat moeten de moeilijkste maanden van mijn leven geweest zijn. Ik had het gevoel dat ik een slechte moeder was, dat ik het moederschap niet aankon en dat de natuur één of andere wrede grap uithaalde met ons. We geraakten ook sociaal geïsoleerd. Mensen bleven weg, want wie wilt er nu op bezoek komen in een huis waar constant een kind aan het brullen is? En zelf ergens naartoe gaan was al helemaal geen optie. Af en toe brachten we Jef een nacht naar mijn moeder of  Berts moeder om zelf toch een paar uur slaap te hebben. Uiteraard was het nooit genoeg.

Ik kon niet geloven dat hier NIETS aan te doen was en ging dus op zoek. We waren bereid om eender wat te proberen. Als iemand ons gezegd had dat het zou helpen om Jef ondersteboven rond te dragen, we hadden het gedaan! Als het maar hielp. Osteopathie, homeopathie het bracht geen uitkomst. Uiteindelijk vond ik de website van BabyBonding en ik kon mijn ogen niet geloven: het was alsof de site was geschreven over Jef. Na een beetje opzoekwerk besloten we dat het het proberen waard was.

Na een mailtje hadden we al snel een afspraak en we reden met z’n drieën naar Den Haag. Een hele onderneming met een huilbaby! Bij Yolanda aangekomen was Jef de longen uit zijn lijf aan het brullen en Yolanda vroeg of we het ok vonden als ze hem eerst even kalmeerde, zodat we rustig konden praten. Ik moest lachen bij mezelf terwijl ik mijn zoontje aan Yolanda gaf. Het klonk zo eenvoudig! “Zal ik hem eerst even kalmeren?” Ja hoor, doe maar! En tover dan ineens ook maar hoopje goud als je toch bezig bent.

10 minuten later lag Jef te slapen in Yolanda’s armen. Ik kon wel huilen van opluchting. Er was dus toch iets dat hielp!!! We konden wél iets doen om Jef te helpen.  En het was zo eenvoudig en puur natuur. Geen medicatie of hocus pocus. Gewoon inbakeren, sussen en wiegen… als je het weet is het een koud kunstje. Yolanda nam haar tijd om ons de fijne kneepjes uit te leggen, nog een tip over de juiste inbakerdoek en wij terug naar België. Vanaf toen is ons leven opnieuw veranderd, maar dan in de positieve zin!

Jef huilde nog steeds veel en had nog steeds moeite om zijn slaap te vinden. Het grote verschil was echter: nu konden we hem helpen! We stonden niet langer machteloos. Als we de Happiest Baby methode toepasten, sliep hij binnen de 5 minuten. Ik zal niet beweren dat hij dan lang sliep, want nu hij bijna een jaar is doet hij nog steeds zelden een dutje van meer dan 45 minuten. Maar hij sliep! Daardoor begon hij zich langzaamaan ook beter te voelen en na een maand sliep hij ’s nachts ook door.

De opluchting die dat voor ons met zich meebracht kan ik niet onder woorden brengen. Ik geloof oprecht dat niemand zich kan voorstellen wat het is om een huilbaby te hebben als je het zelf niet hebt meegemaakt. Sinds die maanden veroordeel ik nooit nog ouders die in het nieuws komen omdat ze hun kind iets hebben aangedaan. Ik bedoel niet dat ik het goedkeur, maar ik begrijp wel de hopeloosheid die je kan overvallen en hoever dit je kan drijven. Daarom vind ik het belangrijk om ons verhaal te vertellen. Omdat jonge ouders die hetzelfde meemaken moeten weten dat er iets is dat hen kan helpen. Dat ze iets kunnen doen om hun kind te kalmeren en te troosten en om het zelf vol te houden.

De Happiest Baby methode was voor ons een echte reddingsboei op het moment dat we het hoofd niet meer boven water konden houden. Binnen 2 weken is Jef een jaar oud.  Sinds januari is hij geen huilbaby meer en dat heeft volgens ons te maken met zijn motorische ontwikkeling. Sinds hij beter kan spelen, heeft hij ander uitlaatkleppen gevonden en slaapt hij ’s nachts ook de klok rond. We kunnen nu eindelijk genieten. Jef is een vrolijk, levendig kind met sterke emoties en een grote knuffelbehoefte. Zalig is dat! Die knuffels maken alles goed. We hebben grote plannen voor de komende zomervakantie: we gaan veel in de tuin spelen, we hebben een zandbak en een plonsbadje, we gaan bezoek ontvangen op ons terras en we gaan veel fietsen met Jef. Ons gezin neemt deze zomer een tweede start!

Bedankt Yolanda!

Bel voor informatie of afspraak T.: 070 3260268